Met elk meer dan 60 kilo bagage vertrekken Leon en Boudewijn De Schepper voor
hun missieopdracht naar Kongo. Het is geen snoepreisje, maar geen van beiden wil
zijn bezoek aan de missieposten missen!
Zondagmorgen omstreeks 11 u zijn Leon en Boudewijn De Schepper vanop het vliegveld in Zaventem vertrokken richting Kongo. Voor Boudewijn duurt de uitstap drie en voor Leon zes weken. Het is geen vroege vakantie die de twee Adegemnaren nemen: de ruim 120 kilogram bagage die ze mee hebben bestaat vooral uit onderdelen van landbouwmachines!
Alhoewel zij zichzelf zo niet noemen zijn Leon en Boudewijn ontwikkelingshelpers. De eerste keer dat ze op missie naar Kongo vertrokken was in 1983. Sedertdien gaat Leon er ieder jaar en Boudewijn om de twee jaar voor enkele weken naartoe. Tijdens hun verblijf doen ze verschillende missieposten aan om er landbouwmachines te herstellen en de Kongolezen die er wonen te leren hoe zij zelf defecten aan hun machines kunnen herstellen.
Het begon allemaal begin de jaren tachtig toen Boudewijjn thuis in 't Broekelken het bezoek kreeg van een pater die op zoek was naar... een pikdorser! Het moest een tweedehands machine zijn want de organisatie die hem financierde kon geen nieuwe betalen. Toen Boudwijn informeerde waar die machine geleverd moest worden kreeg hij te horen dat die zo snel als mogelijk in Kongo moest zijn.
MOTOR BLEEF DRAAIEN
Omdat Boudewijn zelf geen landbouwmachines verkoopt trok hij met de pater naar den Appelboom bij zijn neef Leon. Die was net als Boudewijn verrast toen hij de plaats van levering hoorde. Toch verzekerde hij de pater dat hij de pikdorser in Kongo zou leveren, en voor de overeengekomen prijs!
Een dergelijke machine van België naar Kongo transporteren is echter geen lachertje. De machine werd dan ook gedeeltelijk ontmanteld om het transport te vergemakkelijken en moest bij aankomst in Kongo opnieuw in elkaar gezet worden. Toch moet er tijdens het transport iets verkeerd gelopen zijn, want toen de pikdorser opnieuw gemonteerd was en men hem startte om er mee naar de dichtstbijzijnde missiepost te rijden, bleek niet alleen de motor voor de wielaandrijving maar de ganse machine in werking te schieten... Zelfs door aan alle knopjes te prutsen kon men de pikdorser niet stil leggen, en telkens ermee naar het land moest gereden worden bleven de messen draaien van zodra in de missiepost het contact werd aangezet totdat de machine na de opdracht volledig werd stilgelegd! Om de mensen uit de nood te helpen zijn Boudewijn en Leon dan in 1983 voor de eerste maal naar de paters in Kongo vertrokken...
AANPASSEN
Telkens als zij naar Kongo gaan komen zij tijd te kort. Zij proberen zoveel als mogelijk machines te herstellen en onderdelen te vervangen. Tijdens deze herstellingswerken leggen zij ook uit wat ze doen en tevens helpen zij de leden van de missiepost bij het uitvoeren van herstellingswerken. Zo kunnen die dan weer zelf -tussen de bezoeken van Leon en Boudewijn in- kleine herstellingen uitvoeren.
"Het is voor ons iedere keer een aanpassing, zowel aan de levenswijze als aan het werkritme. Wij willen zoveel en zo snel als mogelijk herstellingen uitvoeren. Dat kan als wij bij het werk geen hulp nodig hebben van de Kongolezen. Die zijn onze werkdruk niet gewend en zijn -gelukkig voor hen- ook niet van plan om die over te nemen. Wij moeten ons aan hún werkritme aanpassen. Moet er voor brandstof of voor een onderdeel van een machine een dag gewacht worden dan maken zij zich daar -in tegenstelling tot ons- niet druk om. Zij leven makkelijker dan wij" vertelden de Kongo-reizigers ons twee dagen voor hun vertrek.
HERINNERINGEN
Ook tijdens de moeilijke perioden die Kongo de afgelopen 20 jaar heeft meegemaakt, hebben Leon en Boudewijn hun missies in Kongo verder gezet. "Nooit is, zelfs in die perioden, ons leven echt in gevaar geweest. Eénmaal was ik tijdens de onlusten erg geschrokken: ik reed met één van de leden van een missiepost door de brousse toen de chauffeur voor een rij stenen op de weg stopte. Toen we daar een tiental minuten gestaan hadden verschenen enkele rebellen of soldaten, aan het uniform kon je het niet zien, uit de struiken. Zij maanden me aan het venster open te draaien. Ik kreeg onmiddellijk een geweer op mij gericht. Toen ik hen er van overtuigd had dat ik geen Amerikaan maar een Belg op missie was mochten wij onze weg in onze gammele auto verder zetten" herinnert een van hen zich nog alsof het pas gisteren is gebeurd.
Leon die ieder jaar naar Kongo reist heeft een jaar zijn verblijf ongewild met enkele weken moeten verlengen. Tijdens zijn verblijf in Kongo waren er onlusten uitgebroken. De strijd was zo hevig dat de meeste vliegvelden in Kongo gesloten waren. Het heeft hem veel kilometers transport en een verplicht verlengd verblijf van enkele weken in Kongo gekost.
Ondanks de problemen die zij er in de loop van de afgelopen 20 jaar gekend hebben houden Leon en Boudewijn vooral goede herinneringen aan hun verblijven in Kongo over. Zij hebben het dan vooral over de vriendschap, de waardering en de dankbaarheid die ze van de missieleden voor hun werk krijgen. Zij zijn dan ook van plan om nog jaren met hun goed werk door te gaan.
Op kerstdag wordt in Adegem de 32ste internationale duivententoonstelling georganiseerd. Veertien duivenmelkers die de afgelopen jaren de pannen van het dak gespeeld hebben stellen er een aantal van hun beste prijsduiven tentoon. Hun kweekduiven zitten veilig en warm thuis opgeborgen, die broeden op eieren of kweken de net uitgepikte jongen op...
De jaarlijkse duivententoonstelling werd aanvankelijk georganiseerd in de zaal D'havé -het toenmalige Adegemse duivenlokaal. De laatste jaren hebben de duivenliefhebbers afspraak in het André Trensonstadion in de Zandakkers in Adegem. De tentoonstelling heeft in de loop der jaren zoveel uitstraling gekregen dat ook buitenlandse duivenmelkers op kerstdag de verplaatsing naar Adegem maken. De toegang is gratis en op het einde van de tentoonstelling om 17 u worden er onder de aanwezigen nog een aantal prijzen verloot.
ALGEMEEN NATIONAAL KAMPIOEN
Een van de blikvangers op de kersttentoonstelling is de stand van de Tandem SCHOORS -DE WAELE. Zij laten er de bezoekers enkele van de duiven bewonderen waarmee ze het dit jaar de opnieuw georganiseerde nationaal Kampioenschap wonnen. Odiel Schoors en Maurits De Waele waren tot 1979 duivenmelkers die elk op hun eigen hok hun duiven verzorgden en prijzen speelden. In dat jaar echter besloten Odiel en Maurits de handen in elkaar te slaan en samen hun hobby te beoefenen. De beste duiven van de beide hokken werden samengebracht en de kruising tussen de beide duivenfamilies leverde snel resultaten op. Eerste prijzen en kampioenstitels kwamen op hun erelijst. De tandem ging een nieuwe uitdaging aan. In plaats van zich te richten op de vluchten onder de 500 km schakelden zij over naar de "fond" en de "zware fond". Daarin zitten vluchten vanuit onder meer Dax, Montauban, Perpignan, La Souterraine en Vichy. Die uitdaging konden ze slechts aangaan door hun duivenbestand ook voor die zware vluchten op te leiden. Daarom werd het eigen bloed versterkt met duiven van melkers die reeds hun sporen op de "fond" en de "zware fond" verdiend hadden.
Het beeld van de duivenmelker met zijn klak op zijn hoofd en zijn doosje met maïs of mengeling in de hand is al lang achterhaald. Een gesprek met enkele van de moderne succesvolle duivenmelkers heeft ons geleerd dat een goed duivenmelker ook regelmatig met de neus in de boeken moet duiken en ook de medische verzorging van de duiven niet uit het oog mag verliezen. Er komt een heuse boekhouding over het samenstellen van de koppels en afstammelingen bij kijken. Ook worden de resultaten van de kampioenen in de boeken -en bij sommige grote melkers in de computer- opgeslagen. De tanden Schoors De Waele die in de loop der jaren met Alex Schoors werd uitgebreid maakt geen geheim van de verzorging en de opleiding van hun duiven: zij spreken honderduit over het voeder en de vitamines die ze gebruiken en de manier waarop zij hun duiven als weduwnaar of nestvlieger op een wedstrijd en op de kweek voorbereiden. Je moet niet alleen de boekenwijsheid hebben je moet ze ook nog kunnen toepassen, en dàt kan de Tandem goed. Zij zijn ook zeer bezorgd om de gezondheid en toekomst van hun duiven - hoe goed ze ook vliegen. Het aantal deelnames van hun kampioenen aan grote vluchten is beperkt. "Liever in drie of vier wedstrijden per seizoen schitteren dan in één seizoen alles winnen en daarna opgebrand zijn" is het motto van de Tandem.
NOG MEER KAMPIOENEN
Wie door Olga D'havé- Van den Abeele en de andere inrichters van de kersttentoonstelling wordt uitgenodigd om te komen pronken met zijn duiven mag dat als een eer beschouwen. Dit jaar valt die eer naast de tandem Schoor – De Waele ook te beurt aan: Eric Devlaeminck (Hulste), Lievens – Waterbley (Waarschoot), René Heyman – Martin Willem (Oosteeklo), Geert en Clara Philips (Grembergen), Dierckx –Meire (Maldegem), Severien en Sven De Croock (Bassevelde), Julien Vaneennoo (Wingene), Robert Buysse (Ertvelde), Robert De Laere (Adegem), Antoine Degraeve (Waarschoot), Gilbert Vercauteren (Kaprijke), Marnix De Decker (Assenede) en Romain Bracke (Maldegem).
Het wildparkeren is opnieuw aan de orde geweest in de Maldegemse gemeenteraad. Er werd geklaagd over de verwarring die er vooral 's middags en bij het einde van een schooldag op de markt in Maldegem ontstaat. Wildparkeerders zorgen er voor dat fietsers en voetgangers zich onveilig voelen en zich een weg moeten banen tussen foutgeparkeerde auto's.
Dat dit probleem geen voorrecht van het marktplein is bleek uit de discussie die daarop in de gemeenteraad volgde. De politie krijgt daarom de opdracht om na de nieuwjaarsvakantie nog strenger op te treden tegen wildparkeerders in de omgeving van alle scholen in Maldegem en zijn deelgemeenten. Ook op het wildparkeren rond de kerken vooral tijdens erediensten zal in de toekomst strenger opgetreden worden. In Adegem plaatsen een aantal automobilisten hun auto liever op een plaats waar ze een boete riskeren dan op de parking aan den Hoogen Pad. Als zij dan een PV aangesmeerd krijgen zijn het de politiediensten die de slechte zijn.
Van iedere persoon die in Adegem begraven wordt zet de pastoor een bidprentje in een kader vooraan in de kerk. Op Allerheiligen wordt tijdens een gebedsdienst een kruisje overhandigd aan de familieleden van de overleden parochianen. De bidprentjes worden dan uit het kader gehaald en bewaard in het kerkarchief. Dat kerkarchief zal voor 2003 echter onvolledig zijn.
Vroeger hing het kader waarin de bidprentjes worden bewaard achteraan in de kerk. Omdat vastgesteld werd dat er af en toe een prentje verdween verhuisde het kader van achter naar voor in de kerk. Dat schrikt de dieven van bidprentjes blijkbaar niet af. De afgelopen weken zijn er een tiental van die bidprentjes verdwenen. Vermoed wordt dat verzamelaars van dergelijke prentjes deze bidprentjes komen weghalen. Er wordt nu naar een manier gezocht om de bidprentjes nog beter tegen diefstal te beschermen.
